Ik blijf maar aan de verleidelijke vrienden denken, want ik ken ze, ik ken het gevoel dat in hun hart en in hun intieme leven leeft. Ik ken de wil om moeder te zijn, dat elke vrouw die probeert zwanger te worden, heeft en naar het schijnt nooit ophoudt. Erger nog, het lijkt erop dat het moment nooit zal komen. De dagen, weken, maanden en zelfs jaren gaan voorbij en naarmate de tijd wreed lijkt, heeft het me nog nooit zo gespannen geleken een paar dagen en een periode van leven te leven. De gevoelens rondom dit wachten maken ons kwetsbaar voor onszelf, we worden schurken met onze gevoelens en verwachtingen omdat we onszelf saboteren zonder het zelfs te beseffen.

Ik herinner me hoe vandaag, de wens dat ik alles moest laten vallen en eenvoudigweg wil niet zo veel een evenement. Gewoon een knop uitzetten en niet langer een leven in me willen genereren. Ik weet precies hoeveel nachten ik huilde totdat ik in slaap viel, hoe moeilijk het was om met een liefde om te gaan die in mij overvloeide en hoopte te geven aan iemand die elkaar niet eens kende. Verward, bang om niet te kunnen en veel angst, zo voelde ik me op de meest verontrustende momenten. De dpos (dagen na de eisprong) waren voor mij de langzaamste en meest vermoeiende. Dit om nog maar te zwijgen over de hormonale veranderingen die hij in deze periode heeft doorgemaakt, wijzigingen waardoor hij nog gevoeliger is geworden.

Tegen jezelf vechten is een grote uitdaging nu, we moeten onszelf beheersen, onze driften onder controle houden, onze wil, ons moederinstinct dat zo aanwezig is en praktisch in ons schreeuwt om echt te ontvouwen. Hoe vaak heb ik zin om te gillen, mezelf het recht geven om in opstand te komen en in opstand te komen. Om naar de 4 hoeken te luchten en te schreeuwen, het verlangen om een ​​baby te hebben die nooit is aangekomen!

Heer, geef me kinderen! Wat heb ik gedaan om dit zo pijnlijke wachten te verdienen??

Waarom met mij? Waarom ik? Waarom dingen niet zijn zoals ik me had voorgesteld? Oh als het allemaal zoals in de kindertijd waar was Ik heb zoveel plannen gemaakt om zwanger te raken van een stel, een tweeling! Het zou zo eenvoudig zijn om zwanger te worden ... Waarom zou het niet zo kunnen zijn? Ik zocht naar veel antwoorden en in die tijd van processen, maar kon geen antwoorden vinden. Ik denk dat de teleurstelling en frustratie van het wachten me niet hebben laten zien wat er werkelijk gebeurde, het doel van dit alles.

Het heeft me jaren gekost om dat allemaal te begrijpen hoop en gevoelens die me iets wilden leren. Ik moest iets leren van al deze situaties, maar hoe kon ik het motief zien van alles wat ik voelde gemengd met zoveel liefde en verlangen om een ​​kind te baren? Het is niet gemakkelijk om met dit wachten om te gaan, maar mijn beurt was gekomen. Zelfs tijdens de zwangerschap besefte ik dat ik zoveel jaren moest wachten om te kalmeren om een ​​rustigere zwangerschap te krijgen. Ondanks zoveel ups en downs tijdens de zwangerschap, zoveel problemen, had ik gemoedsrust en innerlijke vrede om een ​​turbulente en risicovolle zwangerschap te leiden. Rusten was niet erger dan wachten zoveel jaren, verkeerd begrepen te worden door zoveel uiterlijk dat me veroordeelde omdat ik een ander kind wilde, en zelfs omdat ik niet zwanger wilde worden.

Ik moest alles laten vallen en me in stilte aan deze droom wijden, zorgvuldig en behoedzaam, om te wachten als voorheen, maar nu denk ik niet alleen aan mij, maar aan iemand anders die in me groeit. Na Mel's geboorte realiseerde ik me dat het wachten me een sterker persoon had gemaakt.. Niets was onmogelijk en in het licht van zoveel strijd en doorzettingsvermogen, zou ik alles kunnen doen! Vandaag ben ik sterker, omdat ik heb geleerd te wachten, mezelf onder controle te houden, mijn verlangens en mijn wil te beheersen. Ik heb vooral geleerd om meer geloof te hebben, om me te onderwerpen aan de wil van God en om mezelf te troosten in gebeden die mijn hart vulden met hoop en vrede. Ik heb geleerd te bidden en te bidden maakte me sterker en liet zien dat met Hem en voor hem niets onmogelijk is, begrijp gewoon het doel ervan. Als je in je hart een heel groot verlangen voelt en niet weet hoe je je angst en verlangen om een ​​gezin te stichten kunt beheersen, lees aandachtig:

Wees sterk, wees moedig en volhardend. Als God deze wil in je hart heeft geplaatst, komt dat omdat hij een geweldige les heeft gereserveerd en je op een gegeven moment zal belonen. Verlies nooit de hoop en stop nooit met vragen met heel je hart ...

Heer, geef mij kinderen, want Hij zal u horen! De wil van God is goed, het is perfect en aangenaam.

Zie ook: ik wil zwanger worden en ik kan het niet krijgen! En nu?

Foto's: Glenna Barlow, Carolina Tarré