Hypertrofie, toename van kracht en weerstand zijn resultaten van het fenomeen van supercompensatie. Ken je 4 fasen en hoe je ze toepast in je training.


Binnen fysieke training zijn veel twijfels altijd vrij terugkerend geweest. Veel geleerden probeerden te begrijpen hoe de processen die uiteindelijk niet alleen fysiologische en lichamelijke problemen verbeterden, maar ook de prestaties deden verbeteren. Ze wilden begrijpen waarom training zulke resultaten opleverde en hoe je daar het beste gebruik van kunt maken. Welnu, een van de verklaringen die het meest wordt geaccepteerd en die meer wetenschappelijke ondersteuning biedt, is het fenomeen van overcompensatie.

Ons lichaam blijft in een staat die we homeostase noemen, waar het in balans is en een stabiliteit van fysiologische en metabolische mechanismen handhaaft. Elke verandering zorgt ervoor dat deze homeostase wordt verbroken. Temperatuur, voedsel, milieu, stress, emoties en lichaamsbeweging zijn enkele van de factoren die het meest van invloed zijn op de afbraak van homeostase. Deze inzinking lijkt misschien een slechte zaak, maar het is buitengewoon belangrijk voor ons voortbestaan ​​en voor ons om veerkrachtiger te zijn. Het is ook erg belangrijk dat deze homeostase wordt verbroken, zodat het lichaam zijn fysiologische en metabolische functies verbetert, waardoor ze efficiënter worden.

Welnu, wanneer we een lichamelijke oefening doen, wordt deze homeostase verbroken en treden er verschillende reacties op in ons lichaam, zoals bloeddrukstijging, verhoogd gebruik van energiereserves, verhoogde hartslag en bijgevolg circulatie. Kort gezegd, lichaamsbeweging is een stressfactor in ons metabolisme.

Hypertrofie en verhoogde kracht door overcompensatie

Wanneer we oefenen boven de niveaus waarop het lichaam is aangepast, veroorzaken we verschillende "agressies" voor het lichaam, zoals microspierverwondingen, uitval van energiereserves en andere factoren. Het lichaam tracht vervolgens in de postoefening te herstellen en te herstellen wat de oefening heeft veroorzaakt. Maar het lichaam herstelt niet alleen wat verloren en uitgeput is, maar verhoogt ook het niveau dat we hadden voordat het ging trainen. Dit is een voorzorgsmaatregel van het lichaam, dat hoogstwaarschijnlijk een overblijfsel is van het grotentijdperk, waar de hoofdtaak was om het leven onder de agenten te houden die het in gevaar brachten.

Op een zeer vereenvoudigde manier, dit is hoe het fenomeen van overcompensatie optreedt, en dit is hoe constante training fysiologische en metabolische niveaus verbetert, evenals toenemende weerstand. Als we dit toepassen op fysieke training, kunnen we dat op een eenvoudige manier zeggen, dit is hoe we hypertrofie hebben, verhoogde sterkte en weerstand en alle andere componenten.

Het klinkt eenvoudig, toch? Gewoon een hogere stimulans opleggen dat we goede resultaten zullen behalen, nietwaar? Nou, het is niet zo simpel als het klinkt. Factoren zoals voeding, rust en anderen hebben directe deelname aan dit proces. Bovendien is controle voor het verhogen van niveaus niet altijd eenvoudig. Overcompensatie is verdeeld in 4 fasen:

Fase 1: kort na oefening, is wanneer het lichaam vermoeidheid ervaart;

Fase 2: herstel vindt plaats boven het normale niveau van vorige energiereserves;

Fase 3: herstel vindt overcompensatie plaats;

Fase 4: optimale periode voor een nieuwe stimulus, dat als het niet gebeurt de zogenaamde involutie zal plaatsvinden.

Dus, als een nieuwe stimulus niet wordt uitgevoerd tijdens fase 4, in plaats van een evolutie te hebben, zullen we eindigen met een involutie. Bovendien, als deze nieuwe stimulus wordt gedaan tijdens fase 2 of 3, zullen we ook niet echt een evolutie hebben omdat het lichaam nog niet volledig hersteld is.

Pas het fenomeen van overcompensatie toe en begrijp het is essentieel om de resultaten bevredigend te maken, ongeacht de doelen en wat de persoon zal doen. Dit toont aan dat fysieke training gerelateerd is aan rustperioden en dat deze tijdens training niet mogen worden genegeerd.