De overgrote meerderheid van de hardlopers ziet in langeafstandsevenementen de realisatie van een droom, een te behalen doel. Maar dit moet worden gezien met de nodige voorzichtigheid, door de risico's die de gezondheid.

Het traject is vrij gebruikelijk: de persoon verlaat de sedentaire levensstijl en begint te lopen. Een paar minuten oefenen en ze is al moe. Met doorzettingsvermogen begint deze persoon gemakkelijker langere tijd te lopen. Als we worden uitgedaagd, begint deze persoon te rennen. Binnenkort, als deze persoon wordt gebeten door de "race bug" zoals beoefenaars zeggen, is de neiging om de afgelegde afstanden meer en meer te vergroten. Van 5 km tot 10, dan tot 21, dan tot 30, tot 42 en wat er nog meer naar boven komt. Maar is extreem racen met grote afstanden veilig voor het lichaam? Zijn er geen gezondheidsrisico's?

De wetenschap bestudeert al lange tijd de effecten van de praktijk, voornamelijk vanwege de incidentie van plotselinge sterfgevallen in langeafstandsproeven. De redenen kunnen verschillen, maar de wetenschap probeert een veiligheidsdrempel voor dit type bewijs te ontrafelen. Bekijk enkele van de studies die al in deze zin zijn gedaan.

Risico's van extreme rassen, wetenschappelijke studies

Er zijn talloze onderzoeken gedaan met atleten die marathons en ultramarathons runnen, die de effecten van deze inspannende activiteiten op ons lichaam trachtten te begrijpen. In deze zin werd een van de meest significante studies van het gebied uitgevoerd door Laval University, gevestigd in Canada. In dit onderzoek hebben de wetenschappers 20 amateurlopers onderzocht, die als gezond werden beschouwd, 4 weken vóór en 48 uur na een marathon. Voor deze studie, bloeddruk en magnetische resonantie.

Beide examens gemaakt ter voorbereiding van de test, zoals die gemaakt na de race, toonde significante veranderingen in het pompen van bloed en ook in de niveaus van oxygenatie van het hart. Bovendien werden microlesions en zwelling gevonden in dit orgaan. De meest alarmerende resultaten waren echter voor mensen met lagere zuurstofabsorptiecijfers, door de maximale VO2-test, waarbij de resultaten nog meer schade toonden aan deze atleten.

Een andere studie, gedaan in november 2006, door het medische tijdschrift Circulation, geprobeerd om het verband te bepalen tussen duursporten, zoals marathons, met tekenen van letsel aan de hartspier. Voor deze studie werden ongeveer 60 deelnemers aan de Boston Marathon voor en na de race geanalyseerd. Alle analisten voltooiden de test op een bevredigende manier en vertoonden geen tekenen of symptomen die de behoefte aan medische zorg vertegenwoordigden. Van deze gangen die werden geëvalueerd, vertoonde 40% van hen een verhoging van de bloedconcentratie van het hart Troponin T, wat een afwijking in de hartspier aan het licht bracht, naast veranderingen in echocardiografische onderzoeken.

De gegevens die het meest de aandacht trekken in deze studie is het feit dat deze veranderingen in grotere mate plaatsvonden bij atleten die een wekelijks trainingsvolume van minder dan 56 kilometer presenteerden, voornamelijk in de maanden vóór de marathon. Er zijn andere soortgelijke onderzoeken die hebben aangetoond dat deze veranderingen van voorbijgaande aard kunnen zijn, zodat het lichaam terugkeert naar niveaus die binnen een periode van vier weken als normaal worden beschouwd. Echter, niet één van deze studies kon dit op grote schaal bewijzen.

Waar we zeker van zijn, is dat langdurige tests enige schade aan hartweefsel veroorzaken. Er zijn nog steeds meer studies, zodat we een beter beveiligde standpunt over deze kwestie kan hebben, maar wat we vandaag hebben is dat langer evenementen zoals de marathon hebben een zeer goed gemaakt voorbereiding met competente coach, begeleidende een cardioloog, voedingsdeskundige en in sommige gevallen zelfs een psycholoog. Veel mensen in het gebied zeggen dat de veiligheid drempel voor de meeste hardlopers ligt op ongeveer 30 km, want het is dit bereik van het bewijs dat de stopplaatsen en de beroemde "muur", waar de loper niet kan blijven in de race plaatsvinden, alsof er een muur was die hem vasthield. Wat we vandaag hebben, is dat deze tests met zorg moeten worden uitgevoerd en niet geschikt zijn voor mensen zonder ervaring of zonder de juiste training. Dat komt omdat na een afstand, elke kilometer een prestatie wordt, of een extra risico. Goede trainingen!