Ik was zwaarlijvig. Ja, en ik moest zelfs meedoen met een dikke steungroep. Daar zouden we de pitangas huilen tussen friet en hamburgers.

Later besloot ik om een ​​bewustmakingscampagne te promoten, zodat iedereen weet dat zwaarlijvige mensen moeten worden gerespecteerd en dat niemand zou moeten opmerken dat je te zwaar bent.

Toen deed ik therapie om eindelijk te begrijpen dat overgewicht normaal is en je moet gewoon het lichaam dat je hebt accepteren.

Pff, het is duidelijk dat ik een sukkel ben. Ik besloot eenvoudig om te veranderen.

Vroeger, op mijn hypertensieve dagen, wist ik dat mijn gewicht niet gezond was. Ik wist dat ik me rot voelde en ik wist dat ik me schaamde om mijn shirt van het strand te halen. En toen had ik het initiatief om te veranderen.

En het is maar goed dat niemand me ervan heeft overtuigd dat dit iets in mijn hoofd was. Gelukkig probeerde niemand me te troosten met 100% politiek correcte gedachten over hoe ik mezelf moet accepteren en blij moet zijn met mijn lichaam.

Als dat was gebeurd, zou ik vandaag waarschijnlijk diabetes hebben, veel medicatie nemen en dan zou ik een niet-bestaand seksleven hebben.

En eerlijk gezegd, niemand hoefde me te schamen om dat te beseffen. Ik schaamde me omdat ik het nodig had. Schamen is veel beter dan een schouderklopje.

Maar je schamen voor jezelf betekent niet 'zelfpesten', maar een emotie genereren die positieve verandering aanmoedigt. En in deze context, als je je voor jezelf schaamt, word je sneller tot leven gewekt dan dat je op de schouder klopte.

Als je iemand ervan overtuigt dat overgewicht normaal is, zal deze persoon zich misschien tijdelijk goed voelen. Maar vanaf het moment dat gezondheidsproblemen beginnen, zal de valse regenboog vervagen.

"Ik heb acceptatie nodig, want zonder dat kan ik denken dat mensen gelijk hadden om mij te haten. Ik HOU VAN MIJN VETTE LICHAAM !!! =) "

Niemand is het 100% blij dat je zwaarlijvig bent en mogelijk gezondheidsproblemen hebt. En je kunt de hypocrieten al van ver zien, omdat ze altijd posten op de sociale netwerken die dik zijn in dit en dat; altijd proberen een rechtvaardiging te vinden.

De waarheid is dat praten met iemand die zwaarlijvig is normaal is, is praktisch een misbruik. En overtuig uzelf dat zwaarlijvig zijn normaal is, het is een gerechtvaardigde vorm van zelfvernietiging.

Hypocriet vooroordeel

Natuurlijk is het niet cool om grapjes te maken en anderen vet te noemen. Maar dit leert iedereen thuis. Vooringenomen raken met mensen die lijden aan obesitas is wat gedragswetenschappers en psychologen noemen "een lul zijn".

Wees geen lul in de kont.

Het probleem is dat tegenwoordig alles vooroordeel is. Het tonen van een foto van een man met een gedefinieerde buik in het midden van mensen met overgewicht is "bevooroordeeld". Zeggen dat je kunt veranderen en dun bent, is ook "bevooroordeeld", zoals je aan tafel zegt dat iemand dik is. Een modecampagne waarbij alleen magere modellen worden gebruikt, is een schande omdat iedereen ook vrouwen met overgewicht moet accepteren.

Deze hypocrisie duurt tot nu toe dat je dokter zegt dat je moet afvallen of dat je voor minder op deze planeet verblijft. En daar zul je een realiteitshock krijgen en zien dat veel geen vooroordeel is.

Toen ik zwaarlijvig werd verklaard tijdens een fysieke test op de universiteit, werd niemand bevooroordeeld. Dat was de naakte waarheid, of ik het leuk vond of niet..

En net als ik hebben veel mensen deze klap in het gezicht nodig..

Tekst gaat verder na de advertentie.

Als je echt zwaarlijvig bent, stop dan met het zoeken naar manieren om je situatie te rechtvaardigen of dat je een slachtoffer van de samenleving bent. Schaam je, zoek hulp en begin je gewoonten te veranderen. Ik was zwaarlijvig en veranderde mijn situatie totaal, dat kan je zeker ook..

Tekst van Chris Shugart